Terug aan het front?

Op de lagere school (De Valckenburcht) viel het al een beetje op dat ik harder kon lopen dan de meesten van mijn klas en school, niet explosief, maar wel over een grotere afstand. Toen ik voetbalde bij Corn Boys, Racing White en later bij Ria Westdorpe, konden ze mij tijdens de training geen groter plezier doen dan vele rondjes rond het veld laten lopen, daar waar de meeste andere voetballers een grote hekel hadden aan deze natuurlijke manier van voortbewegen.

In 1985 kreeg ik , ondanks protest van mijn kant, kledinggeld waarvan ik dan mijn garderobe moest bekostigen voor het komende winterseizoen. Ik op mijn fiets naar sportwinkel Vermeers en nieuwe hardloopschoenen en trainingspak aangeschaft en natuurlijk al het geld op. Ik nam me voor om een trainingsrondje te gaan lopen om te zien waartoe ik in staat was, de Europalaan uit, links over het spoor via de Poelstraat, Stationsstraat  rechtsaf richting het douanekantoor, het spookhuis, Vrijstraat en terug via de Europalaan naar huis. Rondje van 7km, geen idee wat ik aan het doen was, maar wat genoot ik van het ritme van mijn ademhaling, als ik naar mijn voeten keek tijdens het rennen , raakte ik bijna in extase. Dit is wat ik wil, dit is wat ik ben, ik ben een hardloper!!!!!
Iedere week liep ik 4 keer hetzelfde rondje, begon mijn tijd op te nemen en vergeleek die met de uitslagen van de wekelijkse trimlopen in de krant. Na 4 maanden nam ik mij voor om een trimloop, georganiseerd door AV Scheldesport, in Terneuzen te proberen. Op mijn brommer naar de zeedijk waar ik als een absolute nobody, onbekend met hoe zoiets in zijn werk gaat aan de start stond. Het aftellen was begonnen, mijn hartslag zat in mijn keel, startschot werd gegeven en als dolle honden vlogen de "grote mannen"in hun mooie outfits, ruikend naar Midalgan ervandoor!
Tering, wat ging dit hard, even doorbijten en volhouden en na een paar honderd meter werd er een tempo gezocht en gevonden waar ik wel iets mee kon en verdomd, ik zat nog in de kopgroep ook!
De wedstrijd, want dat was het voor mij, ging over 7km. Ik beeldde me tijdens de loop in waar ik was tijdens mijn trainingsronde, zo waren er geen verrassingen en wist ik waartoe ik in staat was.
Na het keerpunt waren we nog met 4 man over, ik voelde me sterk en begon te versnellen, aftasten wat de anderen konden . Al gauw bleven we met 2 over en begon ik te hopen op mijn eerste overwinning, dat zou toch wat zijn........
In de verte zag ik de finishvlag al hangen en hoorde ik de speaker het publiek (vaders en moeders en andere familieleden van de deelnemers) al opzwepen, hij had ons vast ook al gespot.
Ik begon te versnellen, maar wilde wel het gevoel hebben nog iets over te hebben voor de ultieme eindsprint. Ik voelde dat mijn tegenstander het moeilijk kreeg, versnelde weer, maar hij pikte weer aan, weer versnellen en uiteindelijk brak hij, wat aanvoelde alsof ik een rugzak van me afgooide. Ik voelde me op dat moment zo vrij, zo sterk en met een grote glimlach kwam ik over de finish waar de speaker nog naarstig op zoek was naar wie ik nu eigenlijk was. Met een tevreden gevoel op mijn Yamaha FS-1 ging ik weer naar huis, dit smaakte naar meer!!!!!

Ik ben nu 32 jaar verder, mijn hardloopcarriere werd helaas vroegtijdig beeindigd door een hevige rugblessure waar ik later verslag van zal doen. Mijn hoogte en dieptepunten uit het verleden zullen de revue passeren en nu probeer ik weer voorzichtig het lopen op te pakken. Hoe dat gaat en waartoe het zal leiden, zal ik op deze blog met jullie delen.